داستان دل یک کودک♥ ♥ ♥ ♥

 

شبی در نهان خانه ی دل غرق بود...بر یار نامه ای می نوشت.میزبان بود و او میهمان دلش.

نوای تار ، روحش را پرواز  و دلش را شستشو می داد.

حزنی زیبا  و پرواز گونه بر قلبش می نشاند که با حزن مسائل روزگار تفاوتی عجیب داشت.

دلگیرم . . .

 سیرم از زندگی و از همه کس دلگیرم

آخر از این همه دلگیری و غم می‌میرم

پـرم از رنج و شکستن، دل خوش سیری چند

دیگر از آمد و رفت نفسم هم سیرم

جدایی

 نگـــــــاه بارونــــی تـــــو ، غـــارت زده بــه باورم

بعد یه عـــمری عاشقی ، بایـد که از اینــجا برم

من و ببخش که اینروزا ، دستات کمتر میگــیـرم

من و ببخـــــــش که اولِ حــــرفات آخر میـگیـرم

شعری از فروغ فرخزاد

 

 نه امیدی که بر آن خوش کنم دل، نه پیغامی نه پیک آشنائی

نه در چشمی نگاه فتنه سازی، نه آهنگ پر از موج صدائی

ز شهر نور و عشق و درد و ظلمت، سحر گاهی زنی دامن کشان رفت

پریشان مرغ ره گم کرده ای بود، که زار و خسته سوی آشیان رفت

بی کسی

 

                   دردم از دوری یار است ولی                           

                                    بی کسی بود که هرگز کمرم راست نکرد

 رنج ها دید به خود این دل من

                                        لیک جز  عشق  تو  در خواست  نکرد